μικρές διευκολύνσεις
Αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου. Υπάρχει κάτι που θυμίζει γκρεμό. Μια κοφτή, επικίνδυνη κατηφόρα. Μα δεν είναι το τέλος. Πίσω απλώνονται σκοτεινές παχύρευστες εντυπώσεις. Έτσι πορεύτηκε η σκιά μου. Έτσι σχημάτισε η αγωνία μου το δρόμο της για να διαβεί. Όμως αυτά είναι πίσω.
Τώρα, μιαν απροσδόκητη ψυχραιμία τυλιγμένη ολόγυρα στο νου. Όπως το φίδι που αναπαύεται στο αγαπημένο του κλαρί. Κατευνάζει τις εντυπώσεις μα δε τις διώχνει.
Είναι ξεκάθαρο πως έχασα το κουμάντο και πως αυτό με πληγώνει λιγότερο. Έβαλα νερό στο κρασί μου, απέκτησα καινούργιες αντοχές. Γύρισα την πλάτη στο φως. Η σκιά μου βγήκε μπροστά. Είναι ο ήλιος που βιάζεται να δύσει. Ο χρόνος που τρέχει αδιάφορος. Σκεπάζει πληγές, μα δεν επουλώνει. Αυτή είναι η θέση μου τώρα. Στο χείλος του κάτι που θυμίζει γκρεμό. Ντυμένος μια πρωτόγνωρη νηφαλιότητα. Όρθιος. Έτοιμος να δεχτώ, μικρές διευκολύνσεις από τον Θεό.