Νερό στην άκρη του γκρεμού Έτοιμο να σμιλέψεις τα βράχια Στέργεις την ξέφρενη σιωπή Που βγάζουν οι σταγόνες σου καθώς πέφτουν. Στέργεις την ακαθόριστη πορεία τους Όποια κι αν είναι Στέρξε τον άνθρωπο που παρασέρνεις Όταν γίνεσαι χείμαρρος
Νερό που σβήνεις τη φωτιά Στου λογισμού το σκοτεινό λιβάδι Και θεραπεύεις με το σώμα σου Το νου που φλέγεται. Κάλυψε με τις δροσερές σταγόνες σου Ρωγμές και λάκκους Που αφήνουν οι πυρακτωμένες λέξεις πίσω τους. Απλώσου πάνω στο μεγάλο έγκαυμα του λόγου Που τσουρουφλίζει την ψυχή και τα χείλη. Σβήσε τις κόκκινες γραμμές Που χάραξε στο ασπράδι των ματιών Η αγωνία.
Νερό της λίμνης Ήσυχο και καθαρό Στα βάθη σου φιλοξενείς Τον πόνο Και την ανθρώπινη απελπισία. Και στη λεπτή σου διάφανη μεμβράνη Λικνίζονται πεσμένα φύλλα Άνθη και βλέμματα. Λικνίζονται μυριάδες ειπωμένες λέξεις Κι άλλες τόσες ανείπωτες. Έτοιμες να βουτήξουν μέσα σου Για πάντα.