Το βλέμμα του είναι προσιτό. Όλοι μπορούν και τον αντικρίζουν. Και του αρέσουν αυτές οι καθημερινές ιστορίες. Που συμβαίνουν δίχως να το περιμένει. Εκεί που αγοράζει την εφημερίδα. Εκεί που γνέφει στο λεωφορείο να σταματήσει. Κολακεύεται άμα δει κόσμο να πλησιάζει με άνεση. Το δίνει πίσω ευγενικά. Αφήνει μια ιδέα ευχάριστης έκπληξης να φανεί. Γέρνει ένα τόσο δα το κεφάλι του. Σα να λέει ευχαριστώ, για το ζεστό βλέμμα και τη θερμή ανταπόκριση μα ως εκεί. Πιο πέρα του είναι πολύ δύσκολο. Θα χρειαστεί να ξεκολλήσει τα σφιγμένα χείλη του. Αλίμονο! Αυτό δεν είναι σωστό. Ο κόσμος δε θα καταλάβει πως χαμογελάει. Θα δώσει όλη του την προσοχή στον πάγο. Τον άσπρο πάγο γύρω από τους κυνόδοντες.